خوانندگان موسیقی پاپ ایران در حالی طی هفته‌های اخیر مجموعه کنسرت های خارج از ایران خود را آغاز کرده‌اند که هنوز خبری از برپایی کنسرت‌های داخلی با رعایت شیوه‌نامه‌های بهداشتی نیست.
به نقل از نداخبر : طی هفته‌های اخیر تعدادی از خوانندگان موسیقی پاپ کشورمان که از محبوبیت بالایی برخوردارند و تقریباً تمامی کنسرت‌های آنان با هر میزان از قیمت بلیت، به فروش می‌رسد، تصمیم گرفته‌اند که اجراهای زنده خود را فعلاً در کشورهای دیگر آغاز کنند و اگرچه میزان قیمت گذاری آنها در مقایسه با کنسرت خوانندگان لس آنجلسی به هیچ وجه قابل مقایسه نیست اما گویا با توجه به شرایط نسبتاً مطلوب این کشورها در زمینه کرونا، فعلاً تبدیل به محل مناسبی برای درآمدزایی هنرمندانی شده که طی دو سال اخیر به دلیل شرایط کرونایی، قوانین ستاد ملی مقابله با کرونا و البته ملاحظات دیگر قادر به برگزاری کنسرت در ایران نبوده‌اند.
آرون افشار و حمید هیراد از جمله خوانندگانی بودند که طی روزهای گذشته مجموعه کنسرت‌هایی را در کشور تاجیکستان اجرا کردند، کنسرت‌هایی که با توجه به فیلم‌های منتشرشده، اگرچه با استقبال خوب مخاطبان مواجه شده‌اند، اما نحوه برگزاری کنسرت‌ها به شکلی بود که به نظر می‌آمد اصلاً در حد و اندازه‌های استاندارد و مطلوبش قرار نداشته و این هنرمندان فعلاً ناچارند برای بقا در فرآیند اقتصادی موسیقی به ویژه موسیقی پاپ در این قالب به کارهای خود مشغول باشند. فرآیندی که قطعاً در آن اما و اگرهای زیادی وجود دارد، اما گویا فعلاً تبدیل به آب باریکه‌ای شده که چاره دیگری برای آن وجود ندارد، مگر اینکه ستاد کرونا برای موسیقی برنامه جدیدی داشته باشد که گویا فعلاً ندارد.
از میزان فروش بلیت کنسرت این دو خواننده شناخته شده هنوز اطلاعی در دست نیست اما با توجه به نوسانات ارزی این چند ساله و تفاوت‌هایی ارزی و ریالی که در این زمینه بین ایران و سایر کشورها وجود دارد به نظر می‌آید این کنسرت‌ها نیز توانسته تا حدی بهره‌وری های اقتصادی را به همراه داشته باشد. اما گویا کسی متوجه ماجرا نیست که اکنون این خواننده‌ها می‌توانستند با در نظر گرفتن شرایط نارنجی پایتخت و البته شهرهای دیگر میزبان مخاطبان خود در ایران باشند. شرایطی که در بدترین حالت ممکن هم می‌توانست موجب برگزاری کنسرت‌هایی در فضای باز با در نظر گرفتن محدودیت‌ها باشد اما هنوز چاره‌ای برای آن اندیشیده نشده است.
این در حالی است که پیش از این شنیده شده بود گمانه زنی‌هایی برای طراحی و برنامه‌ریزی کنسرت‌های موسیقی در فضای باز برج میلاد تهران انجام شده اما گویا ستاد ملی مقابله با کرونا که در حوزه‌های سینما و تئاتر کوتاه آمده و فعلاً برای اجرای برنامه این دو حوزه ملاحظه‌ای غیر از رعایت پروتکل‌ها و ظرفیت ۵۰ درصدی سالن‌ها ندارد، برای موسیقی برنامه‌ای ندارد.
علیرضا قربانی دیگر خواننده پرطرفدار کشورمان نیز چندی پیش کنسرتی را در کشور آذربایجان با همراهی عالیم قاسم اف خواننده شهیر این کشور و اجرای زنده دیگری را در قونیه برگزار کرد که این دو کنسرت نیز با استقبال خوبی از سوی مخاطبان مواجه شدند.
اجراهایی که هنوز درباره میزان فروش آنها نیز اطلاعی در دست نیست اما طبیعتاً با توجه به جایگاه فنی این دو خواننده در عرصه موسیقی طبیعتاً آنچه پیش روی مخاطبان قرار گرفته می‌تواند با فروش خوبی به لحاظ عرضه بلیت مواجه شده باشد. این در حالی است که طی روزهای اخیر خبرهایی مبنی بر برگزاری کنسرت‌های دیگر با حضور گروه «آرش و مسیح» و رضا صادقی در خارج از کشور شنیده میشود که فضای برگزاری کنسرت‌ها در ایران را پیچیده‌تر کرده است. گو اینکه به نظر می‌آید ستاد ملی مقابله با کرونا هنوز تصمیمی برای اجراهای زنده در ایران نگرفته و حوزه موسیقی همچنان قرار است در سکوت به فعالیت در استودیوها و بعضاً کلاس‌های آموزشی خلاصه شود.
اکنون رضا بهرام دیگر خواننده موسیقی پاپ کشورمان نیز که طی یکی دو سال اخیر تبدیل به یکی محبوب‌ترین، مشهورترین و پولسازترین خواننده‌های کشورمان شده و محمد حسین توتونچیان تهیه کننده و مدیر برنامه‌هایش هنوز تصمیمی برای در معرض رسانه قرار دادن خواننده‌اش ندارد، تصمیم گرفته کنسرت‌هایی را در اروپا برگزار کند. کنسرت‌هایی که تاکنون برگزاری آن در شهرهای استانبول ترکیه، آمستردام هلند و وین اتریش فعلاً قطعی شده و حتی سامانه فروش بلیت آن نیز در صفحه شخصی این خواننده به اشتراک گذاشته شده، کنسرت‌هایی که قیمت بلیت‌هایی از ۳۹ یورو (معادل تقریبی یک میلیون و ۲۰۰ هزار تومان) آغاز و تا ۱۵۰ یورو (معادل تقریبی چهار میلیون و ۷۰۰ هزار تومان) نیز ادامه پیدا می‌کند.
برگزاری کنسرت خوانندگان ایرانی آن هم در کشورهای اروپایی می‌تواند اتفاق ارزشمندی در فرآیند فعالیت‌های موسیقایی کشورمان محسوب شود، چرا که طی سال‌های اخیر هنرمندان انگشت شماری توانسته‌اند در رویدادهای فرا منطقه‌ای و کنسرت‌ها حضور مؤثری داشته باشند، بنابراین حضور خوانندگان و هنرمندان بیشتر می‌تواند دربرگیرنده دستاوردهای مثبتی باشد، اما نکته حائز اهمیت در این میان که می‌تواند مورد کنکاش و انتقاد قرار گیرد، طبیعتاً میزان بهره برداری اقتصادی این خوانندگان از برگزاری کنسرت‌هایشان در اروپا نیست، نکته مهم فقدان برنامه برای برگزاری کنسرت‌ها در تهران و سایر شهرهاست که هنوز نه مرجع مهمی چون دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی روی آن برنامه‌ریزی خاصی دارد و نه اعضای ستاد ملی مقابله با کرونا تمایلی برای برگزاری کنسرت در پایتخت با شرایط حداقلی ظرفیت سالن‌ها در روزهای کرونایی دارند. آنچنان که این روند آنها را به سمتی هدایت کرده که به نظر می‌آید فعلاً برگزاری کنسرت در اروپا با توجه به عادی شدن شرایط شهرهای آن در فضای کرونا به صرفه تر از برگزاری کنسرت در تهران باشد.
اگرچه همان گونه که گفته شد، برپایی کنسرت‌ها در خارج از کشور می‌تواند دربرگیرنده امتیازات خوبی در جهت معرفی هنرمندان ایرانی در ژانرهای مختلف موسیقی باشد، اما آنچه مهم است تلاش دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، بخش خصوصی به ویژه تهیه کنندگان و خوانندگان ستاره موسیقی برای برگزاری کنسرت و رایزنی با ستاد ملی مقابله با کرونا در شرایط فعلی برای از سرگیری فعالیت کنسرت‌ها با در نظر گرفتن شیوه نامه‌های بهداشتی است که هم می‌توانند تا حدی از خروج ارز از کشور به بهانه تماشای کنسرت‌ها در کشورهای همسایه و اروپایی جلوگیری کنند و هم در بهبود اوضاع روحی و روانی جامعه هدف خود که همواره در کنسرت‌هایشان از آنها به عنوان سرمایه اصلی فعالیت خود نام می‌برند تلاش‌هایی داشته باشند.
به هر حال علیرغم گفتگوها و وعده‌هایی که طی هفته‌های اخیر برای برگزاری کنسرت‌ها در تهران و سایر شهرهای در وضعیت نارنجی کرونایی در رسانه‌ها داده شده، هنوز غیر از برگزاری چند کنسرت محدود و گران قیمت در جزیره کیش، اتفاق مؤثری در زمینه برگزاری کنسرت‌ها نیفتاده و به نظر می‌آید به دلیل فقدان پیگیری‌های لازم از مراجع دولتی به ویژه دفتر موسیقی وزارت ارشاد و ستاد ملی مقابله با کرونا، تهیه کنندگان و مدیران کمپانی‌های معتبر موسیقی کشورمان فعلاً بنا دارند خوانندگانشان را در بیرون از مرزها فعال‌تر کنند، چرا که گویا هیچ عزم و یا نقطه اشتراکی برای برگزاری کنسرت‌ها ولو در فضای باز و تالارهای دیگر وجود ندارد، مگر اینکه دلیل دیگری برای این توقف فعالیت‌ها وجود داشته باشد که کسی مایل نیست درباره آن حرف بزند.
