🏛 دیپلماسی با چماق؛ وقتی گفت‌وگو جای خودش را به نمایش قدرت می‌دهد
✍️ تحلیلی از دکتر میر – پژوهشگر روابط بین‌الملل
در این مقاله، با مرور چهار رویداد تاریخی، می‌بینیم که «مذاکره تحت تهدید» هیچ‌گاه به توافقی پایدار منجر نشده است. زور، شاید امضا بیاورد؛ اما هرگز اعتماد نمی‌سازد.
- 🇮🇷 عهدنامه‌های قاجاری (ترکمانچای و گلستان): ایران را با تهدید نظامی فریب دادن، اما آتش خشم ملی را برای قرن‌ها روشن کردند.
- 🕳 کودتای ۲۸ مرداد: وقتی مصدق گفت «نه»، به جای مذاکره منصفانه به سمت ، کودتا کردن قدم برداشتند! نتیجه؟ شکافی تاریخی که هنوز باز است.
- ⚛ برجام: از یک سو میگفتند «تحریم‌ها رو برمی‌داریم» (هویج)، ولی همزمان تحریم‌های جدید اعمال میکردند (چماق)! نتیجه؟ آمریکا یه روز گفت «سلام، من رفتم!»
- 🕊 حماس در ۲۰۲۵: حتی در بدترین شرایط، با نمایش قدرت نمادین، توانستند روایت رو عوض کنند و نشان داد که قدرت واقعی در اراده است، نه زور!
❝از دیدگاه نظریه مذاکره اصولی، گفت‌وگو با تهدید یعنی بازی با قانون خودت.
در چنین مذاکره‌ای نه منافع مشترک ایجاد می‌شود، نه اعتماد و نه صلح پایدار.
اما از نگاه مکاتب رادیکال، این نوع مذاکرات صرفاً ابزاری برای تثبیت سلطه‌ست — نه عدالت است.
آن‌ها می‌گویند: قدرت‌مدارانی که به‌جای اقناع از تهدید استفاده می‌کنند، در واقع مشروعیت خود را از دست می‌دهند.
و در نهایت، هزینه‌ای شکست، روی دوش همان کسی می‌افتد که زور گفت!
دکتر میر: «صلح واقعی با چماق ساخته نمی‌شود؛
بلکه با احترام، عدالت و شناخت کرامت انسانی طرف مقابل به‌دست می‌آید.»
🕊 در پایان، تاریخ بارها ثابت کرده که دیپلماسی واقعی، گفت‌وگو است .
نه گلوله، نه تحریم، و نه تهدید. احترام متقابل، پایه‌ی صلح پایدار است.
روایت کامل مذاکره تحت تهدید و اجبار رویکرد چماق و هویج ترامپ
🌍 دسته‌بندی: تحلیل سیاسی، روابط بین‌الملل، دیپلماسی معاصر
🏷️ برچسب‌ها: دیپلماسی، سیاست خارجی، برجام، تاریخ ایران، نظریه مذاکره
